Sentà darente al fogo che sbasiva

robàimo al vento fregole de sginse…

fin che, scuriando el cielo, na poiana

la n’à portà in regal un sgrisolon…

 

Le nostre man sudà le s’à sfiorà

par soto un sial de sginsafoghi bianchi…

dal scuro de na malga, un campanasso

el n’à cunado in un nissol de viole…

 

Dopo, el silensio el n’à basà la pel

e i desideri, colegà su l’erba,

i avea el profumo, fresco, de i vint’ani…