L’ultima rondena
Son nato che, sui copi,
le rondene ciassava…
e el ciaciarar de mile osei
l’à acompagnà i me zughi
de butin…
El ciel del me paese,
incolorà de un blu
che, adesso, ormai, cato nei sogni
e basta,
ogni morir d’istà
el rancurava nel so sial
de seda
gnari e penoti
somenà tra i conventini.
Ma, un ano che l’istà
desmentegandose del tempo
l’era restà a sponsar
su i sabionari de la Bassa,
na rondena
l’avea molado el s-ciapo
e la s’avea fermà
tacà ai me copi.
… e l’à zugà a cusati
insieme al sol
che se malava
e intanto ‘l se intanava
drento le nebie… a pian…
.
