No so de cossa mai
te t’avi inamorà…
belo no son mai stà…
e gnanca un pien de schei…
de cossa mai te gheto
inamorà
me lo domando
ancora…
forsi, e lo spero,
del me cantar ramengo
come un vilan ne i campi,
de le parole che te confondea
e le serviva a ricamar
el to silensio gonfio de ilusion…
o forsi del calor
de la me pel,
quando nel fredo
te me metei le man
par soto la camisa…
o de quel gropo
che me ingossava, quando
no sera bon
de dirte gnanca grassie…
o, forsi de quel scuro
che ne gavea incambrà
in un dì de lujo
e che lassava poco spassio
a sgrìsoli de sol…
forsi…
e no l’ò mai capìo…
e adesso no so più
a ci domandarlo.